Δεν λέω ότι δεν πρέπει να θυμόμαστε την ιστορία μας αλλά με στεναχωρεί ιδιαίτερος ότι κανείς δεν μιλάει για μας, για τα παιδιά μας. Νομίζουμε ότι μόνο τότε ήταν δύσκολα, έχουμε σκεφτεί ποτέ πόσες δυσκολίες αντιμετωπίζουμε και εμείς σήμερα η πόσες θα αντιμετωπίσουν τα παιδιά μας αύριο;

Η γερουσία μας αντί να χτίζει το μέλλον τον παιδιών μας ακόμα κρατιέται στις καρέκλες μην τυχόν και τους τις πάρει κανείς. Έτσι πως πάμε μια γενεά ακόμα και δεν θα υπάρχουν νέοι στις εορτές μας, και δεν θα φταίνε αυτοί γιαυτό αλλά θα φταίμε εμείς. Ότι σπέρνεις αυτό θερίζεις... Πάντα ακούω ότι οι νέοι δεν εκτιμάμε τους γέρους, δεν πιστεύω πως έχει κανείς το δικαίωμα να απαιτεί την εκτίμηση, η εκτίμηση κερδίζετε και το πρώτο πράγμα που πρέπει κανείς να κάνει, για να την κερδίσει είναι να αρχίσει να εκτιμά και αυτός τους άλλους, για παράδειγμα τους νέους. 

Φτάνει πια το θέατρο, μπορεί να είμαστε νέοι αλλά δεν είμαστε πια παιδιά, έχουμε δικιά μας άποψη και δεν χρειάζεται να μας πουν τη να σκεφτούμε. Περάσαν αυτά τα χρόνια, είναι καιρός να αρχίσουμε και εμείς οι Έλληνες της Ουγγαρίας να κοιτάμε μπροστά και όχι άλλο πίσω. Δεν είμαστε σύντροφοι και συντρόφισσες είμαστε απλά Έλληνες. Φτάνει πια ο διχασμός γενεών και πολιτιστικών απόψεων, είμαστε πολύ λίγοι πια για να σπαταλάμε τις δυνάμεις μας. Φτάνει πια οι γερουσία να μας λέει τη πρέπει να κάνουμε είναι ο καιρός της νεολαίας να αναλάβει το μέλλον του Ελληνισμού. Δεν λέω ότι δεν χρειαζόμαστε την βοήθεια σας, την γνώση σας, αλλά ο κόσμος αλλάζει τόσο γρήγορα που χρειάζεται και εμείς να αλλάξουμε ταχύτητα. Υποστηρίξτε μας, αλλά αφήστε μας να πάμε εμείς μπροστά, εμείς που έχουμε δύναμη και έχουμε ακόμα όνειρα για το μέλλον του Ελληνισμού της Ουγγαρίας…

Ένας Έλληνας της τρίτης γενεάς